Met de blokken spelen

'Papa, mag ik met de blokken spelen?' 'Ja hoor, waar liggen ze?' 'Boven.' Ok‚, maar doe dan wel zachtjes, want mama ligt op bed met hoofdpijn'. Maar dat wist ik natuurlijk al. 's Ochtends hadden we alleen met papa ontbeten. Papa had een glaasje jus d'orange en allerlei pilletjes naar boven gebracht. En hij was aan het mopperen. Mama had weer hoofdpijn en dat merkte je gelijk. Dus ik zachtjes naar boven. Blokken gepakt en weer op weg naar beneden. En toen ging het fout .. de blokkendoos glipte uit mijn handen. Papa boos en mama later ook, want ze had er last van gehad. Ook van de deuren die ik te hard achter mij dicht had gedaan die dag.

En later toen ik ouder werd, discussieerde ik graag met mijn ouders over het tijdstip dat ik thuis moest zijn. Of over het feit dat ik elke zaterdag de woonkamer moest stofzuigen. Dat mondde regelmatig uit in een ruzie. Iets wat ongetwijfeld in ieder gezin voorkomt en vermoedelijk nog gezond is ook. Maar niet bij ons. Want zo'n ruzie had zijn gevolgen: Mijn moeder kreeg hoofdpijn, belandde uiteindelijk in bed (vaak voor meerdere dagen) en ik kreeg het verwijt hier de oorzaak van te zijn. Terwijl er toch twee partijen waren geweest die ruzie hadden gemaakt.

Ik ben nu 35 en heb zelf een gezin. Ik ben getrouwd met Laura en heb drie leuke kinderen: Larissa, Maxime en Thomas. De twee jongste zijn zich er nog niet zo van bewust, maar Larissa van 6 en Laura worden soms gek van me als wij eens een keer een ruzie in huis hebben. Ik kan daar niet tegen. Niet tegen spanningen, niet tegen negatieve stemmingen. ik loop daar voor weg. Continu streef ik naar harmonie. Enerzijds omdat ik zo graag in alle opzichten positief wil leven, maar anderzijds omdat ik ervaren heb dat de consequenties van een ruzie erg kunnen zijn en de nasleep lang. Vermoedelijk een erfenis uit het verleden.

Maar ja, voor wie is het dan het ergst? Ik wil hier geen twijfel over laten bestaan: voor mijn moeder natuurlijk. Zij voelt de pijn, de steken die door het hoofd gaan. Zij ligt dagen lang in het donker, zij geeft over en krijgt injecties van de dokter. En dat maakt de positie van de overige gezinsleden juist zo moeilijk. Je hebt geen reden om te klagen, want die heeft mijn moeder. En toch heb ik ook begrip voor mijn vader als hij moppert, want hij had zich verheugd op dat avondje bridge dat nu niet doorgaat, of gewoon gehoopt op een gezellige dag.

Ik kan mij precies het gevoel herinneren als mijn moeder 's ochtends vrolijk beneden kwam. Dat komt ongetwijfeld omdat het niet zo vaak voorkwam. Terwijl mijn moeder toch van nature heel vrolijk is. Maar als je het grootste deel van de week last hebt van migraine valt er ook niet zoveel te lachen. Vooral voor haar niet. Mijn moeder heeft migraine sinds mijn geboorte. We hadden de hoop gevestigd op de overgang, omdat mijn oma toen van haar migraine af is gekomen. Maar dat gold voor mijn moeder helaas niet. Nog steeds is haar migraine een bepalende factor in haar leven. Als de zon schijnt, zit ze weinig buiten (om schitteringen te voorkomen). 's Winters hindert het kaarslicht. Afvallen valt tegen omdat 'ontberingen en inspanningen' de kans op migraine vergroten. Alleen de beste vrienden heeft zij kunnen behouden. De anderen accepteerden niet het veelvuldige afbellen van geplande bezoeken vanwege . migraine. Er is geen oplossing voor. Het hele gezin moet er mee leren leven en de omgeving eigenlijk ook. Het is ons gelukt. Maar daar moesten de kinderen eerst volwassen voor worden en het ouderlijk huis voor verlaten. En, om eerlijk te zijn, of mijn ouders er nu mee kunnen leven, dat weet ik niet. Ik moet het ze eigenlijk weer eens vragen. Maar ik vrees dat zij blijven strijden tegen de ellende van migraine.

André jr.
2001

Terug naar Ervaringen

Terug naar de Migrainerubriek