Favoriete Boeken van Ef Leonard

  • Het laatst gelezen: Jachtseizoen van David Osborn, een thriller. Adembenemend afschuwelijk, Deze twee woorden niet andersom lezen. Hoofdpersonen drie jagers in een blokhut aan de Canadese grens. Ze jagen eerst op dieren, daarna op het stel dat ze hebben gekidnapt en eerst verkracht. Deze man en vrouw, beiden getrouwd, hebben ergens een rendez-vous. Het zijn de enige normale mensen in het boek. Goed geschreven, verrassende ontknoping, maar zeer smerig. Dan een boek van Margaret Atwood. Titel vergeten. Iets met vleugels terwijl ik het aan het lezen was, zei ik tegen mijn zoon: "Dit is na de Blikken Trommel en Het leven volgens Garp weer een prachtige leeservaring." Iets om een hele nacht door te lezen zoals ik ook heb gedaan met de Blikken Trommel van Günther Grass. En toch weet ik niet meer waar het over gaat. HOW come? Ik herinner me alleen dat het briljant geschreven was en stikte van de taalvondsten. Ligt dat vergeten aan mijn selectieve geheugen of was het qua inhoud niks. Ik weet het niet.

  • Dan twee non-fictions, een van Simon Schama: Overvloed en onbehagen en een van Barbara Tuchman: De waanzinnige veertiende eeuw. Het eerste over de Gouden Eeuw, het tweede over het Frankrijk in de genoemde eeuw..

  • Dan twee boeken van een andere Barbara, Barbara Raskin: Affaires en Opvliegingen. Ervaringen van vrouwen die in de jaren zestig tegen de Vietnamoorlog demonstreerden en nu vanuit een soort luchtledig Affaires beginnen. Opvliegingen gaat meer over de verhouding tussen een vrouw met haar afschuwelijke zus. Het eind is aangrijpend als deze zegt: "Ik ben toch je zus!" als ze iets denkbeeldigs goeds heeft gedaan of gezegd.

  • Nog aangrijpender is het eind van Liefde in tijden van Cholera van Marquez als twee geliefden die nooit echte geliefden zijn geworden heen en weer varen van het ene paradijs naar het andere.

  • Een gedicht van Remco Campert, Lamento, alweer iets aangrijpends (ik kan geen ander woord vinden). Ik dacht dat almaar, dat het riet en weet ik veel wat allemaal nog meer zou blijven. Het woord "almaar" wordt steeds schitterender.

  • En dan Pat Barker, haar trilogie over de eerste wereldoorlog (Niemandsland, Het oog in de deur en Weg der geesten) waarin schrijvers/dichters uit die tijd een rol spelen zoals Owen Sassoon en Graves. Hoofdpersoon is de psycholoog/dokter Rivers, ook een bestaande figuur, die de door de oorlog psychotisch geworden militairen moest opvangen en revalideren om ze weer geschikt te maken voor het front. Deze soldaten waren nog goed af, want velen die gek werden in de loopgraven van deze afschuwelijke oorlog en verdwaasd rond gingen lopen, werden als deserteur 'shot at dawn'. De dichter Owen sneuvelde nog vlak voor de wapenstilstand. Hartverscheurend. Niet te geloven dat Pat Barker zo kan schrijven over een uitsluitend door mannen bevolkte wereld, Hartverscheurend is het merkwaardigerwijs ook dat die menselijke dokter Rivers (schrijf ik zijn naam goed?) al stierf in het begin van de jaren twintig. Zo graag had ik tegen eind van deze eeuw met hem willen praten over hoe het toen was. En dat brengt me naar een ander boek van Barker: Dochter van de eeuw, over een vrouw, geboren in 1900, die twee wereldoorlogen meemaakt en op het eind van haar leven in armoede sterft. Ook daar heb ik dezelfde gedachten bij. Mijn moeder die vijftien jaar eerder geboren werd wil ik vaak vragen: hoe was het toen? Maar ze is dood. Tenslotte een boek van dezelfde schrijfster Union Street". De grauwe armoede in een Engelse straat als er een mijnstaking is en er geen kolen zijn in de winter. De levens van een aantal buurvrouwen. Je krijgt de indruk dat het speelt aan het eind van de negentiende eeuw of in de jaren dertig, maar het gaat om eind jaren vijftig.

  • William Boyd is ook een schrijver die ik zeer waardeer. Coupe Oorlog, een boek over de eerste wereldoorlog in Duits Oost-Afrika later Tanganjika. Brazzavillestrand, een oorlog tussen twee apenstammen en Sterren en Strepen, een boek dat in de Verenigde Staten speelt en verhaalt over de ervaringen van een Engelsman aldaar. Geen Nederlandse auteur? Het boek van Violet en Dood gelezen van Gerard Reve en een interview met hem in Vrij Nederland. Heb daardoor een steeds grotere hekel gekregen aan deze lullige aansteller. Tenslotte Matsiers, Het gesloten huis. Moeder van hoofdpersoon is dood. Hij staat voor de taak het huis leeg te halen. Autobiografisch.
Terug naar Aanraders en favoriete boeken van...
Terug naar Clara's Boekenrubriek