Depressie is een ziekte met symptomen die onvoorstelbaar blijven voor mensen die niet door de vreselijke hel ervan hebben gestrompeld. Welke ellende overkomt depressieve mensen? Door hoeveel angsten moeten zij heen? Wanneer is het moment bereikt dat de depressie 'tussen mes en keel' zit, de korte afstand tussen de gedachte en de daad, waarin de zelfmoordenaar zijn lot in eigen hand neemt, in plaats van het te laten bepalen door neurologische wanorde?

Tussen mes en keel is het zeer persoonlijke en pijnlijke verslag van auteur Geerten Meijsing over 'de draaikolk van zijn jarenlange depressiviteit'.

Als Meijsings depressie al een oorzaak heeft, zoekt hij die in de oorlog tussen de geslachten, in het bijzonder die met zijn geliefde. Of vergroot hij wellicht zijn liefdesperikelen onder invloed van de 'willekeurige wreedheid' die depressie heet?

Geestelijke pijn kan niemand zich voorstellen die geen metafysische angst heeft gekend. Het is bepaald iets anders dan hoofdpijn of je alledaagse somberheid. De mond staat voortdurend geopend tot een geluidloze schreeuw. Je zou dat zwarte hart met eigen handen uit je borst willen rukken. Je blijft alleen in een leeg universum. Alles doet pijn.

Meijsing besluit de medische molen in te stappen en geeft zich over aan de chemie en de psychiatrie.

Het was ondenkbaar dat je zo diep kon zakken dat je het boeltje uit handen moest geven; het beheer over je geestelijke vermogen uitbesteden, onder curatele stellen, zogezegd.

Vanaf iedere bladzijde beklaagt hij zichzelf en zijn ellende. Geobsedeerd door dood en verderf, zit de kleur van zijn leven tussen grijs en zwart in. In die fase moeten anti-depressiva, die chemische genotsmiddelen, hun heilzame werk doen.

Na de eerste euforie van de beterende hand komt de klap van de terugslag hard aan. Hij doet een tweede zelfmoordpoging.

Ja, niets meer willen, je laten gaan, niet meer te moeten of te hoeven. Wanneer je eenmaal alle eigendunk hebt afgelegd, kon je misschien vrede vinden, hier op aarde.

Opname in een ziekenhuis is de enig overgebleven weg naar het licht. Het hele scala van psychofarmaca passeert zijn lijf, totdat het nieuwe middel Efexor (een serotonine heropname remmer, voor de nieuwsgierigen onder ons) effect blijkt te hebben op zijn megadepressie.

Behalve een verslag van een depressie is het een voorlichtingswerk: pluk de dag, want een depressie kan iedereen overkomen. Hoe ziet die depressie hel er dan uit? Meijsing is er geweest.

Tussen mes en keel is ook een therapeutisch kunstwerk. Van je afschrijven verheldert duistere kanten van jezelf, dat weet iedereen. Een kunstwerk is het omdat Meijsing het van-zich-afgeschrevene gegoten heeft in somber welluidende literatuur, waarin alleen het zelfbeklag enigszins eentonig klinkt.

De Arbeiderspers, 398 blz. ƒ 39,90